Saturday, August 29, 2015

ਗੁਰੂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਸਿੱਖ ਲੰਗਰ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

ਗੁਰੂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਸਿੱਖ ਲੰਗਰ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਲੰਗਰਾਂ ਦਾ ਦੁਨੀਆਂ ਲੋਹਾ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। 
ਜੇ ਸਿੱਖ - ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਬਾਕੀ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਚਲਣ ਤਾਂ ਸੋਚੋ ਸਿੱਖ ਕਿਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣਗੇ। 
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

ਗੁਰੂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਸਿੱਖ ਲੰਗਰ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਲੰਗਰਾਂ ਦਾ ਦੁਨੀਆਂ ਲੋਹਾ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। 
ਜੇ ਸਿੱਖ - ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਬਾਕੀ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਚਲਣ ਤਾਂ ਸੋਚੋ ਸਿੱਖ ਕਿਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣਗੇ। 
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

ਕ੍ਰਿਪਾਨ ਦਾ ਫੱਟ, ਜ਼ੁਬਾਨ ਦਾ ਫੱਟ, ਕਲਮ ਦਾ ਫੱਟ। ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

ਕ੍ਰਿਪਾਨ ਦਾ ਫੱਟ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਜ਼ਖਮੀ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਜ਼ੁਬਾਨ ਦਾ ਫੱਟ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਤੜਫਾਉਂਦਾ ਹੈ,
ਕਲਮ ਦਾ ਫੱਟ ਜ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜਦਾ ਹੈ।
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ


ਕ੍ਰਿਪਾਨ ਦਾ ਫੱਟ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਜ਼ਖਮੀ ਕਰਦਾ ਹੈ,
ਜ਼ੁਬਾਨ ਦਾ ਫੱਟ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਤੜਫਾਉਂਦਾ ਹੈ,
ਕਲਮ ਦਾ ਫੱਟ ਜ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜਦਾ ਹੈ।
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

Thursday, August 27, 2015

ਨਾ ਮਾੜਾ ਕਹੂੰਗੀਂ, ਨਾ ਮਾੜਾ ਸੁਣੂਗੀਂ। ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ, ਗਲ ਸਰਦਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਕਰੂੰਗੀ। ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

ਨਾ ਮਾੜਾ ਕਹੂੰਗੀਂ, ਨਾ ਮਾੜਾ ਸੁਣੂਗੀਂ।
ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ, ਗਲ ਸਰਦਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਕਰੂੰਗੀ।
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ


ਨਾ ਮਾੜਾ ਕਹੂੰਗੀਂ, ਨਾ ਮਾੜਾ ਸੁਣੂਗੀਂ।
ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ, ਗਲ ਸਰਦਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਕਰੂੰਗੀ।
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ



ਨਾ ਮਾੜਾ ਕਹੂੰਗੀਂ, ਨਾ ਮਾੜਾ ਸੁਣੂਗੀਂ।
ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ, ਗਲ ਸਰਦਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਕਰੂੰਗੀ।
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ



ਨਾ ਮਾੜਾ ਕਹੂੰਗੀਂ, ਨਾ ਮਾੜਾ ਸੁਣੂਗੀਂ।
ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ, ਗਲ ਸਰਦਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਕਰੂੰਗੀ।
ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ


Thursday, August 20, 2015

ਸਿੱਖੋ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਕਹਿਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਓ

15 ਅਗਸਤ ਤੇ: ਸਿੱਖੋ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਕਹਿਣਾ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਓ
15 ਅਗਸਤ ਤੇ: ਸਿੱਖੋ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਕਹਿਣਾ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਓ

ਅੱਜ 15 ਅਗਸਤ 2015 ਹੈ। ਮੈਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਐਨ ਵਿਚਕਾਰ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਸੋਚੋਗੇ ਕਿ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਕੀ ਕਰਨ ਆਇਆ ਹਾਂ।ਇਹ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਖ਼ੋਜ ਦੀ ਮੇਰੀ ਲੰਮੀ 1684 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਇਹ ਦਰਸ਼ਾਉਣ ਅਤੇ ਪਰਮਾਣਿਕ ਤੌਤਰ ਤੇ ਤੱਥ ਅਤੇ ਸਬੂਤ ‘ਹਿੰਦੂ, ਹਿੰਦੀ ਹਿਦੂਸਤਾਨ” ਨੂੰ ਦੇਣ ਹਿਤ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਮੁੱਚਾ ਉਪ ਮਹਾਦੀਪ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਹਿੰਦੂ ਨਾਮ ਕਰਨ ਤੋਂ "ਹਿੰਦੂਰਾਸਟਰ” ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਮੈਂ ਇਸੇ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਦ ਵਿੱਚ
ਮਿਤੀ 5 ਅਕਤੂਬਰ 1990 ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਭਾਸ਼ਣ ਨੰਬਰ-6
"ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ” ਸ਼ਬਦ ਅਸੰਵਿਧਾਨਿਕ ਹੈ ਭਾਰਤ "ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ” ਨਹੀਂ ਹੈ
ਸਪਸ਼ਟ ਦੱਸੋ ਤੁਸੀਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬਤੋਰ ਸਿੱਖ ਮਨਜੂਰ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਨਹੀਂ ?
ਸਿ. ਅਤਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸਿੰਘ (ਪਟਿਆਲ) : ਡਿਪਟੀ ਸਪੀਰਕ ਸਾਹਿਬ, ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਖਾਸ ਕਰ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਹਿਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਕਈ ਸੰ਼ਕਾਵਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਭਾਸ਼ਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਹਿ ਚੁਕਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਦੀ, ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਉਦੋਂ ਜਿੱਤ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਖੁਦ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਸੁਆਰਥ ਬੁਧ ਅਤੇ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮਿੱਥੇ ਆਪਣੇ ਅਨੁਮਾਨਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਜਾਉ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਬੜੇ ਹੀ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸੁਆਲ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਜੀ ਨੂੰ ਤੇ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਹਰ ਇਕ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਲੀਡਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ :
ਪਹਿਲਾ : ਅਗਰ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂਸਤਾਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਾਨਯੋਗ ਮੈਂਬਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਇਤਰਾਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਮੈਂ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਗਰ ਅਤਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸਿੰਘ ਇਹ ਮੰਗ ਕਰੇ ਕਿ "ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ” ਅਸੰਵਿਧਾਨਿਕ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਅਤੇ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਜਿੰਨੀ ਵਾਰ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਹ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ । ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਮੈਰੀ ਇਸ ਸੰਵਿਧਾਨਿਕ ਮੰਗ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਧਰੋਹੀ ਕਹੋਗੇ, ਕੀ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ । ਮੈਂ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਇੱਕ ਲਫ਼ਜ ਦੱਸ ਦਿਉ ਜਿੱਥੇ ਕੀ ਭਾਰਤ ਦਾ ਨਾਂ "ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ” ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਭਾਰਤ ਦਾ ਨਾ ਭਾਰਤ ਹੈ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਨਹੀਂ । ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫਿਰਕਾ ਪ੍ਰਸਤੀ ਨਜਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ? ਉਸ ਵੇਲੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਧਰੋਹ ਨਜ਼ਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ । ਉਸ ਵੇਲੇ ਹਰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੇਸ਼ ਹਿੱਤ ਵਿੱਚ ਨਜ਼ਰ ਕਿਉਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਧਰੋਹੀ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ (ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ) ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕਿ ਨਹੀਂ ?
ਦੂਜਾ ਸਵਾਲ : ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਅਤਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸਿੰਘ ਜਦੋਂ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਤੋਰ ਮੈਂਬਰ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਚੁਣ ਕੇ ਆਇਆ । ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਹਾਂ ਕਿ ਨਹੀਂ । ਅਗਰ ਮੈਂ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਘੜੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਅਗਰ ਤੁਸੀਂ ਇੰਜ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਛਾਤੀ ਠੋਕ ਕੇ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ, ਤੁਹਾਡੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮਿੱਥੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤਿ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਕੋਈ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ । ਕੀ ਹਰ ਜਤਨ ਸਾਡੇ ਵਲੋਂ ਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ? ਕੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਈ ਵੀ ਫਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ । ਕੀ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦੇਸ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਸ਼ੱਕ ਦੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਦਾ ਰਹੇਗਾ । ਅਗਰ ਤੁਹਾਡੀ ਇਹੋ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ, ਅਜੇਹੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇਵਾਂਗਾ ।
 ਇਸੇ ਦੇ ਪਰਮਾਣ ਵੱਜੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਖ਼ੋਜ ੳਭਿਆਨ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਪਰਮਾਣ ਪੇਸ ਹਨ:
ਇਹ ਭਾਰਤ ਮਾਤਾ ਮੰਦਰ 11ਵੀਂ ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਦੇ ਦੇਵਗਿਰੀ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੈ । ਇਸ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਭਾਰਤ ਦੀ ਗਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਅਹੀਰਵੰਸ਼ੀ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਯਾਦਵ ਰਾਜਿਆ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ। 12 ਸ਼ਤਾਬਦੀ ਤੋਂ ਖ਼ਿਲਜੀ ਵੰਸ਼ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਾਮਰਤਜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਧੀਨ ਕਰ ਲਿਆ । ਉਪਰੰਤ ਦੇਵਗਿਰੀ ਦਾ ਨਾਮ ਦੌਲਤਾਬਾਦ ਸੁਲਤਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ਬਿਨ ਤੁਗਲਕ ਵੱਲੋਂ ਇਸ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਾਇਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਨੇ ਆਪਣੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦਿੱਲ਼ੀ ਤੋਂ ਦੇਗਿਰੀ ਬਦਲ ਲਈ ਤੇ ਨਾਮ ਦੌਲਤਾਬਦ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਇੰਝ ਇਹ ਕਿਲਾ ਭਾਰਤ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵੀ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਜਿਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸਰਕਾਰਾਂ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਪੜਾਉਂਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ‘ਹਿੰਦੀ ਹਿੰਦੂ ਹਿੰਦੂਸਤਾਨ’ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਇਹ ਕਿਲਾ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਭਾਰਤ ਦੀ ਅਸਲ, ਮੂਲ ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਦੇ ਵਿਰੀਤ ਪਰਮਾਣਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਲੀਡਰਾਂ, ਵਿਦਵਾਨਾਂ, ਪ੍ਰਚਾਰਕਾਂ ਅਤੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਤਿਬਾਰਾ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਤੋਂ, ਕਲਮ ਤੋਂ ਸ਼ਬਦ ‘ਹਿੰਦੂਸਤਾਨ’ ਲਿਖਣਾ ਬੋਲਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਣ ਤੇ ਭਾਰਤ ਲਿਖਿਆ ਕਿਹਾ ਕਰਨ। ਜੇ ਸਿੱਖ ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਹੋ ਮੰਨਿਆਂ ਤੇ ਸਾਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਖੁਦ ਸੱਦਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ ਆਪਣੇ "ਹਿੰਦੂ ਕਰਨ” ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਸਵੈ ਇਛਾਂ ਦਾ।ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੀ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖ ਛੇਤੀ ਆਪਣੀ ਮਨੋਬਿਰਤੀ ਦਾ ਖ਼ਾਲਸਤਾਈ ਕਰਨ ਕਰਨ ਲੈਣ,ਬਿਨਾ ਮਨੋਬਿਰਤੀ ਬਦਲੇ ਕੋਈ ਸਿੱਖ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਨਬਿਰਤੀ ਬਦਲੇ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਖ਼ਾਲਸਾ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਅਤਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸਿੰਘ

Tuesday, August 11, 2015

15 ਅਗਸਤ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਕਾਲਾ ਦਿਨ, ਦਾਖਾ

15 ਅਗਸਤ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਕਾਲਾ ਦਿਨ
ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ, ਭਾਰਤ ਵਾਸੀਆਂ-ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀਆਂ ਨੇ ਦੇਸ ਦੇ ਆਮ ਨਾਗਰਿਕ ਵੀ ਦਿਲੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। 
ਸਿੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੇ ਢੇਰਾਂ ਤੇ ਖਲੋ ਕੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਲੋਕ ਤੇ ਨੇਤਾ ਰਾਜਨੀਤੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਦੇਸ ਦੀ ਬੇਹਤਰੀ ਲਈ ਸਿੱਖ ਦੇਸ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਰਹੇ-ਮਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਲੜ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਲੜਦਿਆਂ ਮਰਦਿਆਂ ਦੇਖ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਲੋਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਤਾੜੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਪਰ ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਚ ਐਨਾ ਦਮ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਖਾਲਸਤਾਨੀ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਨੋਂ ਰੋਕ ਸਕੇ।

ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੇਖੋਂ ਦਾਖਾ
ਪ੍ਰਧਾਨ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ
ਬੋਰਡ ਮੈਂਬਰ, ਅਮੈਰਿਕਨ ਸਿੱਖ ਕੌਂਸਲ
ਮੈਂਬਰ, ਦਾ ਸਿੱਖ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨਲ ਟਰਸਟ
ਅਡਵਾਇਜ਼ਰ, ਕੌਂਸਲ ਆਫ ਖਾਲਸਤਾਨ
ਫਾਊਂਡਰ, ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਸਿੱਖ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾ
ਪ੍ਰੈਸ ਇੰਨਚਾਰਜ, ਬੇ ਏਰੀਆ ਸਿੱਖ ਅਲਾਇੰਸ
ਜਨਰਲ ਸਕੱਤਰ, ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਸਿੱਖ ਸਭਿਆਚਾਰ ਸੁਸਾਇਟੀ
ਕੌਆਰਡੀਨੇਟਰ, ਅਮੈਰਕਿਨ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ
ਸਾਬਕਾ ਸੁਪਰੀਮ ਕੌਂਸਲ ਮੈਂਬਰ, ਐਲਸੋਬਰਾਂਟੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ



15 ਅਗਸਤ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਕਾਲਾ ਦਿਨ
ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ, ਭਾਰਤ ਵਾਸੀਆਂ-ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀਆਂ ਨੇ ਦੇਸ ਦੇ ਆਮ ਨਾਗਰਿਕ ਵੀ ਦਿਲੋਂ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। 
ਸਿੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੇ ਢੇਰਾਂ ਤੇ ਖਲੋ ਕੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਲੋਕ ਤੇ ਨੇਤਾ ਰਾਜਨੀਤੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਦੇਸ ਦੀ ਬੇਹਤਰੀ ਲਈ ਸਿੱਖ ਦੇਸ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਰਹੇ-ਮਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਲੜ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਲੜਦਿਆਂ ਮਰਦਿਆਂ ਦੇਖ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਲੋਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਤਾੜੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਮਾਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਪਰ ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਚ ਐਨਾ ਦਮ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਖਾਲਸਤਾਨੀ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਨੋਂ ਰੋਕ ਸਕੇ।

ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੇਖੋਂ ਦਾਖਾ
ਪ੍ਰਧਾਨ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ
ਬੋਰਡ ਮੈਂਬਰ, ਅਮੈਰਿਕਨ ਸਿੱਖ ਕੌਂਸਲ
ਮੈਂਬਰ, ਦਾ ਸਿੱਖ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨਲ ਟਰਸਟ
ਅਡਵਾਇਜ਼ਰ, ਕੌਂਸਲ ਆਫ ਖਾਲਸਤਾਨ
ਫਾਊਂਡਰ, ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਸਿੱਖ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾ
ਪ੍ਰੈਸ ਇੰਨਚਾਰਜ, ਬੇ ਏਰੀਆ ਸਿੱਖ ਅਲਾਇੰਸ
ਜਨਰਲ ਸਕੱਤਰ, ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਸਿੱਖ ਸਭਿਆਚਾਰ ਸੁਸਾਇਟੀ
ਕੌਆਰਡੀਨੇਟਰ, ਅਮੈਰਕਿਨ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ
ਸਾਬਕਾ ਸੁਪਰੀਮ ਕੌਂਸਲ ਮੈਂਬਰ, ਐਲਸੋਬਰਾਂਟੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ



Monday, August 10, 2015

ਵੈਦ ਹਕੀਮ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਹੁ ਅਮਰੀਕਾ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪਕਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ? ਹੁੰਦਲ

ਵੈਦ ਹਕੀਮ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਹੁ ਅਮਰੀਕਾ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪਕਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ? ਹੁੰਦਲ


ਵੈਦ ਹਕੀਮ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਹੁ ਅਮਰੀਕਾ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪਕਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ? ਹੁੰਦਲ

ਜਬੈ ਬਾਣਿ ਲਾਗਯੋ ਤਬੈ ਰੋਸਿ ਜਾਗਯੋ
     ਦਸਮ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਇਹ ਫੁਰਮਾਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੇ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀਆਂ ਵਲੋਂ ਪਿਛਲੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿਚ ਕਦੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ।ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰੀ ਜਾਣ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਕਿ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੇ ਆਗੂਆਂ ਨੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਸਿੱਧਾ ਰਾਬਤਾ ਬਣਾ ਉਹਨਾ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹਿਆ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਅਤੀ ਘਟੀਆ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਵਿਘਨ ਪਾਉਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਮਸ਼ਹੂਰੀ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਉਥੇ ਕੀਤੀ ਹੁੱਲੜਬਾਜੀ ਨੂੰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਝੂਠਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਕੇ ਇਹ ਦੱਸਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਅਕਾਲੀ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਤੱਕ ਨਹੀਂ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਜੱਗ ਜਾਹਿਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਵਧਦੇ ਹੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
     ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਨਮੁਖ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਵਸੇ ਹੋਏ ਵੱਡੇ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨਸ਼ਰ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਉਹ ਸ਼ਖਸ ਹੈ ਡਾ. ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਖੌਤੀ ਨਕਲੀ ਡਾਕਟਰ ਅਤੇ ਨਕਲੀ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ। ਉਹਦੇ ਸਮੁੱਚੇ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਇਹ ਚੈਲੰਜ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਵਿਚ ਰੱਤੀ ਭਰ ਵੀ ਝੂਠ ਹੋਵੇ ਤੇ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜਿਹੜੇ ਚੈਨਲ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀ ਬਹਿਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ:
ਡਾ. ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਪੰਥਕ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਮੁਖੀ ਬਣਿਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਵਿਦੇਸ਼ ਮੰਤਰੀ ਸ. ਸਵਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕੁੜਮ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਹੈਲਥ ਸੈਂਟਰ ਤੋਂ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ 1974 ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਿਹਤ ਵਿਭਾਗ ਦੇ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਹੈਲਥ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਤੋ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਲੀਡਰ ਬਣਨ ਦਾ ਕੀੜਾ ਘਰ ਕਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।
     ਮੈਂ 1972 ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਉਹਦੇ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਣ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਸ੍ਰ. ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਮਾਹਿਲਪੁਰੀ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਮਿਲ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਵੇਲੇ ਦੇ ਸਿਹਤ ਵਿਭਾਗ ਦੇ ਮੰਤਰੀ ਸ੍ਰ. ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ (ਜੋ ਕਿ ਸ੍ਰ. ਸਵਰਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਭਤੀਜਾ ਸੀ) ਮੇਰੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਡਾ. ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਕਰਕੇ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਆਪਣੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਖੁਦ ਵੀ ਸਿੱਖ ਸਟੂਡੈਂਟ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਦਾ ਕਾਰਕੁੰਨ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਣ ਉਪਰੰਤ ਅਕਾਲੀ ਸਿਆਸਤ ਵੱਲ ਆਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਥੱਲੇ ਗੜ੍ਹਸ਼ੰਕਰ ਵਿਚ 1974 ਵਿਚ ਇਕ ਸਮਾਗਮ ਵੀ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੀ ਸੋਚ ਬਾਰੇ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਪਤਾ ਲੱਗ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਬੜੀ ਤੀਬਰਤਾ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਅਕਾਲੀ ਸਿਆਸਤ ਵਿਚ ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਨਾ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਉਹ ਦੇਸੀ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਏਜੰਸੀਆਂ ਦੇ ਢਹੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। 1984 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੰਤਾਪ ਭੋਗ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਪੰਥਕ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਮੁਖੀ ਬਣ ਕੇ ਸਿੱਖਾਂ ਵਿਚ ਭਰਾਮਾਰੂ ਜੰਗ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਮੁਰਗੀ ਵੱਖ ਵੱਖ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਆਂਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲੇ ਚੂਚੇ ਜਦੋਂ ਉਡਾਰੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਚੋਗਾ ਚੁਗਣ ਦਾ ਢੰਗ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਕ ਚੂਚਾ ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦੇ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਹੈ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ। ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਇਹ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾ ਤਾਂ ਐਮ ਬੀ ਬੀ ਐਸ ਹੈ, ਨਾ ਪੀ ਐਚ ਡੀ ਹੈ, ਨਾ ਬੀ ਏ ਐਮ ਐਸ ਕਹਿਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਸਨੇ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹੀ ਵਿੱਦਿਅਕ ਡਿਗਰੀ ਹਾਸਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਇਸਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਲਿਖਾਉਣ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਹਾਸਲ ਹੋਵੇ। ਨਾ ਹੀ ਇਸਦੀ ਜਾਂ ਇਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਜੋਂ ਪਛਾਣ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਡਾਕਟਰ ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਆਗਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ 1990 ਵਿਚ ਉਸਦੇ ਸਪੁੱਤਰ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬੋਪਾਰਾਏ ਜੋ ਉਸ ਵੇਲੇ ਟਰੇਸੀ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ, ਦੇ ਘਰ ਆ ਗਿਆ। ਸ੍ਰ. ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੇਰੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨਿਕਟਵਰਤੀ ਦੋਸਤ ਲਖਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਲੱਖੀ ਜੋ ਉਸ ਵੇਲੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਿੱਖ ਟੈਂਪਲ ਟਰਲੱਕ ਦੇ ਜਨਰਲ ਸੈਕਟਰੀ ਸਨ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਕਰੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਮੇਰੇ ਡੈਡੀ ਨੇ ਇਕ ਕੋਈ ਲੜਕਾ ਭੇਜਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਬਿਜ਼ੀ ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਮਿਲੋ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਕੰਮ ਕਾਰ ਲਈ ਕੋਈ ਢੰਗ ਤਰੀਕਾ ਲੱਭੋ।
     ਸ੍ਰ. ਲਖਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਟਰੇਸੀ ਸ੍ਰ. ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬਪਾਰਾਏ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਇਸ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਟੂਰਿਸਟ ਵੀਜ਼ੇ ਤੇ ਇਥੇ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ? ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣਾ ਡਰਾਈਵਿੰਗ ਲਾਇਸੰਸ ਬਣਵਾ, ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਇਥੇ ਪੱਕੇ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚ। ਇਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਗਰੇਹੋਂਡ ਦੀ ਬਸ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਟਰੇਸੀ ਤੋਂ ਟਰਲਕ ਆਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਬਸ ਸਟੈਂਡ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਇਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਡਰਾਈਵਿੰਗ ਲਾਇਸੰਸ ਦਾ ਐਡਰੈੱਸ ਵੀ ਮੇਰੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਤੇ ਬਣ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਨੇ ਨੱਬੇ ਦਿਨ ਦੇ ਫਾਰਮ ਵਰਕਰ ਵਾਲੀ ਕੈਟਾਗਿਰੀ ਵਿਚ ਐਮਨੈਸਟੀ ਦੇ ਅੰਡਰ ਅਪਲਾਈ ਕਰਕੇ ਵਰਕ ਪਰਮਿਟ ਉਪਰੰਤ ਗਰੀਨ ਕਾਰਡ ਲਿਆ। ਜਦੋਂ ਇਸਨੂੰ ਗਰੀਨ ਕਾਰਡ ਮਿਲ ਗਿਆ ਤਾਂ 1991ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਐਲਸਬਰਾਂਟੇ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਇਸ ਨੇ ਸਾਡੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੀ ਮੂਵਮੈਂਟ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਧਾੜਵੀ ਫੌਜ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉਥੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਡਾ ਬਹਿਸ ਦਾ ਦੌਰ ਆਰੰਭ ਹੋਇਆ। ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਇਹ ਭੇਦ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦੀ ਕਾਇਮੀ ਲਈ ਇੰਡੀਆ ਤੋਂ ਅਮਰੀਕਾ ਭੇਜਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਇਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਹੀ ਕਾਢ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੇ ਟਰਲਕ ਵਿਚ ਫੀਜ਼ੀ ਦੀਆਂ ਕਿਰਤੀ ਸੰਗਤਾਂ ਵਲੋਂ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਉਤੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਹਮਲਾ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿ ਉਥੋਂ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਲੀਨਸ਼ੇਵਨ ਹਨ। ਮੈਂ ਖੁਦ ਇਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋਇਆ ਜਾਂ ਇਸ ਦੀ ਬਿਲਡਿੰਗ ਬਣ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਦੇ ਕਲੀਨਸ਼ੇਵਨ ਚਿਹਰੇ ਨਜ਼ਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਏ? ਤਾਂ ਇਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦੀ ਮੂਵਮੈਂਟ ਦਾ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਉਦੇਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਸੁਧਾਰਨੇ ਹਨ।ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੜੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਉਹ ਸ਼ਰਧਾਵਾਨ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਧੱਕਣ ਵਾਲੀ ਸੋਚ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਉਹ ਚਾਲ ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪਲੇਟ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਬਲਕਿ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਅਤੇ ਲੱਖਾਂ ਡਾਲਰ ਖਰਚ ਕੇ ਹੀ ਨਸੀਬ ਹੋਇਆ।
     ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਗਰੰਟੀ ਨਾਲ ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਡਾਕਟਰ ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਏਜੰਸੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਵਿਕਿਆ ਹੋਇਆ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਏਜੰਟ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦਾ ਜਿੰਨਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ ਉਹ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਨੇ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ਲਿਖ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਵੱਲ ਅਸੀਂ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਦੁਆਵਾਂਗੇ। ਕੀ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਹਮਾਇਤੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸਦਾ ਪਿਛੋਕੜ ਕੀ ਹੈ। ਕਿਹੜੇ ਪਿੰਡ, ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਂ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ, ਕਿਹੜੇ ਪੰਥਪ੍ਰਸਤ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਇਹ ਮੈਂਬਰ ਹੈ, ਜਾਂ ਇਸਦੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿਚ ਕੀ ਦੇਣ ਰਹੀ ਹੈ। ਜੋ ਅਤਿ ਦਰਜੇ ਦੇ ਗਰਮ ਬਿਆਨ ਦੇ ਕੇ ਇਹ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੂੰ ਇਥੋਂ ਬੈਠਾ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਦੇ ਸੱਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਇਸਨੂੰ ਇੰਨਾ ਹੀ ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਦਰਦ ਹੈ ਜਾਂ ਇਹ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਮੁੱਦਈ ਹੈ ਤਾਂ ਓਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਚਲਾਵੇ ਜਿਵੇਂ ਗਦਰੀ ਬਾਬਿਆਂ ਨੇ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਲਹਿਰ ਚਲਾਈ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਲਗਭਗ 15 ਸਾਲ ਸੰਤਾਪ ਭੋਗਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ੍ਰ. ਪਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਬਾਦਲ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿਚ 1997 ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਬਣਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 2007 ਵਿਚ ਫਿਰ ਦੁਬਾਰਾ 2012 ਵਿਚ ਤੀਸਰੀ ਵਾਰ ਜਮਹੂਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੇ ਨੁਮਾਇੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚੁਣ ਕੇ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਬਣਾਈ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਹ ਸਰਕਾਰ ਜਿਥੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਹਿੰਦੂ ਸਿੱਖ ਏਕਤਾ ਨੂੰ ਬਾਖੂਬੀ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਬੈਠੀ ਹੈ ਉਥੇ ਦਲਿਤ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੇ ਨਾਲ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜੁੜ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਸੂਝਵਾਨ ਹਿੰਦੂ ਲੋਕ ਵੀ ਸ੍ਰ. ਪਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਬਾਦਲ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿਚ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਅਤੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਬਣਨ ਵਿਚ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਏਜੰਸੀਆਂ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਹੋਏ ਹੁਕਮਾ ਅਨੁਸਾਰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਨਫਰਤ ਅਤੇ ਫਿਰਕੂ ਅੱਗ ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਬਾਲਣੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵੀ ਸੰਸਥਾ ਜਾਂ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ ਤੇ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਖੁਫੀਆ ਏਜੰਸੀ ਆਈ ਐਸ ਆਈ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਗੜਬੜ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਅੱਤਵਾਦ ਦਾ ਕਾਲਾ ਦੌਰ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹੱਡੀਂ ਹੰਢਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਮੁੜਕੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹੋ ਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਦੇਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹਨ।ਇਸ ਕਰਕੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਆਈ ਐਸ ਆਈ ਦੇ ਇਹ ਏਜੰਟ ਤਰਲੋਮੱਛੀ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਨੂੰ ਹੀ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਗੋਂਦਾਂ ਗੁੰਦਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
     ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ੧੯੨੦ ਵਿਚ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸਨਮੁੱਖ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਦਸ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਮਿਹਰਾਂ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਹੇਗਾ। ਸ਼ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਆਪ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਕਸ਼ੇ ਤੋਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਵੀ ਖਤਮ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿਣਗੇ।
ਧੰਨਵਾਦ ਸਹਿਤ
ਨਰਿੰਦਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਹੁੰਦਲ
ਫੋਨ: 916 432 0930


Posted by                       
Parmjit Singh Sekhon (Dakha)                       
           
Chief Editor, Khalistan News
Advisor, Council of Khalistan
President, Dal Khalsa Alliance
Member, The Sikh Educational Trust
President, Freedom Post Sikh Nation
Board Member, American Sikh Council
Board Member, World Sikh Council-AR
Media Incharge, Bay Area Sikh Alliance
Founder, International Sikh Sahit Sabha            
Chairman, International Sikh Sabhiachar Society
Co-Oridinator, American Shiromani Gurdwara Parbandhak Committee

15 ਅਗਸਤ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਕਾਲਾ ਦਿਨ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ

15 ਅਗਸਤ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਕਾਲਾ ਦਿਨ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ
15 ਅਗਸਤ ਸਿੱਖਾਂ ਲਈ ਕਾਲਾ ਦਿਨ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਅਲਾਇੰਸ



Posted by                       
Parmjit Singh Sekhon (Dakha)                       
           
Chief Editor, Khalistan News
Advisor, Council of Khalistan
President, Dal Khalsa Alliance
Member, The Sikh Educational Trust
President, Freedom Post Sikh Nation
Board Member, American Sikh Council
Board Member, World Sikh Council-AR
Media Incharge, Bay Area Sikh Alliance
Founder, International Sikh Sahit Sabha            
Chairman, International Sikh Sabhiachar Society
Co-Oridinator, American Shiromani Gurdwara Parbandhak Committee

Hindus-Brahmins-Terrorism in India,
INDIAN Hindus-Brahmins-TERRORIST,
AND INDIA TERRORIST COUNTRY
***********************************
IT IS TIME TO DECLARE
"INDIA IS OUR WORLD'S TERRORIST AND BARBARIC COUNTRY"

DON’T CALL ME INDIAN.
I’M KHALISTANI

Sunday, August 9, 2015

भैस की सवारी जिसने न गाठी हो, वो चाहे हो सिकदर या फिर हिटलर,उससे डरना क्या?


भैस की सवारी जिसने गाठी हो,
वो चाहे हो सिकदर या फिर हिटलर,उससे डरना क्या?

जिंदड़ी दा किस्सा पिंड दा किस्सा जादू दा किस्सा।
कि मैं झूठ बोल्या?

जनमा तराई के बीहड़ जंगल के बीचोंबीच बसंतीपुर रिफ्यूजी कालोनी में बंगाली और सिख शरणार्थियों के बीच और पढ़ने लिखने के बहाने नैनीताली हो गये तो सीद्धे कमफोर्ट जोन में दाखिला मिल गया।फिर भी खून फिर वहीं खून है।कातिल भी बदले हैं।

 कभी खेत पर खेत हो जाने का मौका ही हाथ नहीं आया।

खेत का हिसाब भाइयों से कभी नहीं मांगा इसलिए कि बंटवारा का जख्म अब भी ताजा है।कि मां बाप से बहुत दूर दूर रहा मैं।वे मां बाप के पास पास थे।उनके खेत वे ही संभाल रहे हैं।

हमारी दादी और हमारी नानी जब किस्सों की पोटलियां खोलकर बैठती थीं तो उनमें खेत की लड़ाइयों के किस्से सबसे ज्यादा थे।

हमने अपन नाना नानी को देखा नहीं है और हमने ननिहाल देखा है क्योंकि मां कभी बसंतीपुर छोड़कर ओड़ीशा के बारीपदा में अपने बापके वहां लौटी नहीं और मायका भी था नहीं उनका,क्योंकि बिनमां की बेटी को व्याहकर बसंतीपुर बसाया था मेरे बाप ने।

हमारी नानी 1964 के बाद पूर्वी बंगाल के ओड़ीकांदी से आयी थी क्योंकि हमारी ताई उनकी अकेली बेटी थीं।

वे हरिचांद गुरुचांद ठाकुर के परिवार की बेटी थीं और रिश्ते से गुरुचांद ठाकुर की नतनी और पीआर ठाकुर की बहन लगती थीं।

उनके किस्से भी हरिचांद ठाकुर और गुरुचांद ठाकुर के किस्से थे और बंगाल का आदिवासी किसान आंदोलनों की मुकम्मल जमीन कोई उन्होंने हमारे घर तोड़कर लायी थीं।उनके भी किस्से सारे के सारे खेतों के हकहकूक के थे।

हमारी दादी शांतिदेवी और नानी प्रभा देवी में फर्क यही था कि नानी कुछ नफीस किस्म की थीं और चूंकि ठाकुर बाड़ी की बेटी थीं,सो पढ़ी लिखी भी खूब थीं और मजा यह कि उन्हें हमें देखकर अपना मरहूम शौहर की याद आती थी।

पूरे घर में वे मेरे पढ़ने लिखने की सबसे ज्यादा कद्र करती थीं तो काला अक्षर भैंस बराबर हमारी दादी से उनकी कभी पटती थी।

दोनों औरतों को पूर्वी बंगाल बसंतीपुर को बना देने की तमन्ना थीं और दोनों जबतक जिंदा रहीं,वे अने मकसद में काफी हद तक कामयाब थीं।

नानी घर को घर नहीं कहती थी,ठेठ फरीदपुर के लहजे में बाहांद कहती थीं यानी घरों का सिलसिला जहां सारा का सारा कुनबे का साझा चूल्हा हो।

शेख मुजीब को उनने नजदीक से देखा था बचपन में और आजाद बांग्लादेश के होने पर उन्हें सबसे ज्यादा खुशी मुजीब के लिए थी।

बांग्लादेश आजाद होने से सालभर पहले जब मैं आठवीं में हाईस्कूल का लीडर बनकर हड़ताल करा चुका था और पिताजी से बोलचाल बंद थी मेरी ,तब 1970 में दादी शांति देवी चल बसीं।

मुझे और मेरे भाई सुभाष को लेने जब स्कूल पहुंचे पिता,तब वे हमें खबर करते हुए फुट फुटकर रो पड़े और सुबाष तो मुझसे ज्यादा समझदार रहा है हमेशा ,वह संजीदा हो गया लेकिन अपने दबंग पिता को रोते देखकर मुझे हंसी गयीं।

खैर दादी और नानी में एक बात बेहद कामन थीं और हमारे लिए यह पता लगाना मुश्किल था कि कौन असली मधुमती हैं,जो हमारे दरम्यान जैशोर और फरीदपुर के सरहद की तरह बह रही हैं।

नानी ठेठ फरीदपुर की ओड़ाकांदी ब्रांडिंग थीं,जिनसे मिलने माता वीणापानी देवी अपने बेटे कपिल कृष्ण ठाकुर के साथ बसंतीपुर भी चली गयीं और बसंतीपुर तब तराई का मतुआ केंद्र था क्योंकि हमारे चाचा के मुंहबोले बेटे ललित गुसाई मतुआ महोत्सव करते थे हर साल।वह सबसे बड़ा उत्सव था।

दादी खालिस जैशोर की नड़ाल वर्सन थीं।
नानी फरीदपुर के किस्से कह सुनाती थीं तो दादी जैशोर की जमीन पर खड़ी थीं।

उन दनों के बीच मधुमती बहती थी।

खास बात यह कि दोनों नलके पर नहाती थीं जो पहाड़ी नदी तब भी अनबंधी बहती थी बसंतीपुर और सिखों के गांव अर्जुनपुर के दरम्यान उसी को उनने मधुमती मान लिया था।

हालांकि तब भी जंगल था टुकड़ा टुकड़ा और बाघ भी दीख जाता था उस नदी के आसपास,वे दोनों मुकम्मल मधुमती थीं।

दादी अपेन पिता के किस्से हरिचांद ठाकुर और गुरुचांद ठाकुर करिश्मे के मुकाबले खड़े करके अपनी समधन को जोर मात जब देती थीं,तब हमें समझ आती थी रवींद्र,नजरुल और जीवनानंद की कविताएं। वे कविताें जो हम कभी लिख सके हैं।

हमने तेभागा की लड़ाई जो बाद में माणिक बंद्योपाध्याय की जुबानी जिया ,वह हमने दादी की जुबानी सुन लिया था बचपन में जब बंगाल की किसान औरतें घर को मोर्चा बना लेती थीं और चाहे पुलिस हो या जमींदार के कारिंदे,किसी की कोई औकात थी कि उस मोर्चा को तोड़ पाये।

ये किस्से हमने ढिमरी ब्लाग किसान विद्रोह के दमन के बाद नक्सल दमन की खबरों के साथ साथ सुने तो ताज्जुब था बहुत कि खेत पर कैसे खेत हुआ जाता है।

फिरभी सच तो यही है कि भैंस की सवारी जिसने गांठी हो,वो चाहे हो सिकंदर या फिर हिटलर,उससे डरना क्या?

यस,हमने भैस की सवारी गांठी हैं और भैंसोलाजी की डिग्री किसी इकलौते लालू प्रसाद यादव की हरगिज नहीं है।

वातानुकूलित ट्रेन हो या कार या फिर हवाई जहाज,उसमें फिर कहां है वह भैंसों की सवारी का रोमांस।

खेतों के कामकाज इतने घनघोर थे कि पढ़ने लिखने के जुनून के जुर्म में जब देखो,जिसे देखो,कान उमेठ देता था।

पढ़ने लिखने की सबसे बेहतरीन जगह भैंस की पीठ थी,जहां कमसकम कोई हमारे कान उमेठ नहीं सकता था।

बशर्ते की आप भैंसो की जुबान और उनका जंगी मिजाज बूझते हों।

उनके लिए कोई आपरेटिंग सिस्टम तो होता नहीं है और यकीन मानें कि जंगी तेवर और खतरनाक सींग के बावजूद पढ़ने लिखने की उतनी बेहतरीन जगह फिर हमें कहीं नहीं मिली है।

भैंस की सवारी के लिए कलेजा भी तनिक लागे हो क्योंकि भैसों की लड़ाई बहुत खतरनाक होती है और खासतौर पर जब वह लडाई तब हो ,जब आप उसकी सवारी गांठे हों।

तब गणित में मैं खूब मशगुल हुआ करता था और भैंस की पीठ पर समीकरण साध लेता था वो अब किसी कोचिंग वोचिंग में कोई करके दिखायें तो समझें हमारी भौंसोलाजी बेकार है।

हम कुछ आत्ममुग्ध से प्राणी भी रहे हैं।
खुदगर्ज किस्म के भी,कह लें तो कोई गलत होगा।
पढाई लिखाई में हम हमेशा ऐसे डूबे रहे कि दुनिया जहां का होश कभी रहा ही नहीं।फरहाजान अपनी अभी इसीपर गुस्सा हैं।

मसलन हम जैसे भैंस की पीठ पर हो तो भैंसों में आपस में जंग छिड़ गयी तो कोई बात नहीं।लेकिन अपनी मधुमती के पार सिखों के गन्ने के खेत में भैंस हमारी समाधिमग्नता का फायदा उठाये भरपूर तो मामला बहुत संगीन हो जाता था।

कोई सिख दा पुत्तर इस संगीन जुर्म का नोटिस लें तो यह करिश्मा ही था।ऐसा करिश्मा होता था।

वे लाठी उठाकर जबतक हमें दो चारकर देते तबतक भैंस बिना रिमोट नौ दो ग्यारह होकर अपने सरहद में।

फिर कोई सिख सरहद पार बंगाली सरहद में दाखिल हो तो समझिये फिर हिंदुस्तान पाकिस्तान जंग है।

 पिता हों आसपास तो हमारी कसकर धुनाई होती थी और जंग टल जाती थी।वे पूरी तराई के नेता थे।किसी बसंतीपुर के नहीं थे सिर्फ वे अर्जुन पुर के भी उतने ही थे,जितने बसंतीपुर के।

पिता हो और मामला तब हो,तो मंदारबाबू,यानी बसंतीपुर के प्रेसीडेंट,मेरे पिता के दोस्त और हमारे दोस्त कृष्ण के पिता तब साक्षात मुजीबुररहमान।

भले हममें से किसी की धुनाई से उन्हें भी खास परहेज था और बसंतीपुर के बच्चे उन्हीं से सबसे डरते थे लेकिन क्या मजाल कि बसंतीपुर की बच्चोें से बाहर वाले ऊंची आवाज में बात भी कर लें!

तब उनका किरदार धृतराष्ट्र हो जाता था।

यह कोई संजोग शायद नहीं है कि इलाहाबाद विश्वविद्यालय और जेएनयू की दहलीज से हम बैरंग लौट आये और जिंदगी धतकरम हो गयी।

हमने गणित छोड़ा साहित्य के लिए।

हमने खेलना कूदना छोड़ा साहित्य के लिए।

हम नैनीताल गये साहित्य के लिए वरना हमें सव्तंत्रता सेनानी बनर्जी परिवार के जिम्मे हो जाना था बनारस में।क्योंकि बसंत कुमार बनर्जी पिता के खास दोस्त थे जो मुझे बानारस ले जाने पर आमादा थे।

हम तो बस उस झील की मुहब्बत में कैद थे और आज भी जिंदगी उसी झील के नाम जीता हूं।

मजा यह है कि ससुरी जिंदड़ी ने ऐसी ट्विस्ट ले ली है कि खेत खलिहान छूट गया, बसंतीपुर छूट गया,गणित छूट गया तो साहित्य भी छूट गया और फिर भैंस की सवारी की नौबत आयी।

हम अंग्रेजी साहित्य,भाषा और भाषा विज्ञान में पीेचडी का मंसूबा बांधे हुए थे जो झारखंड के आदिवासी भूगोल में दाखिल होकर हकीकत की जमीन पर किरचियों में बिखरा ख्वाब हो गया और यकीन मानिये, तब से हकीकत का सामना करना रोजनामचा हो गया।इसी में असल में भैंस की सवारी अब भी हो जाती है।

धनबाद में ही मिली थी महाश्वेता दी हमें और उन्हें पढ़कर हमें लगा कि हम तो अपनी दादी और नानी के किस्से पढ़ रहे हैं।

महाश्वेतादी से जबसे मिला तबसे कला और माध्यम के बारे में दृष्टि बदल गयी है।

अब हमारा मानना है कि जब देश जल रहा हो, सुनामियां हों प्रलयंकर और हिमालय लगातार टूट रहा हो और नदियों में खून लबालब हो तो कोई कला विशुद्ध कला होती है और कोई माध्यम विशुद्ध होता है।

तब वक्त की मांग निरपेक्षता नहीं, जनपक्षधरता की होती है।

अब हमारा मानना है कि सबसे बड़ा भाषा विज्ञान भाषाओं, अस्मिताओं,सरहदों  के आर पार पारदर्शी हो जाना है और दीवारों को ढहाना तब किसी भैंस की सवारी से कम नहीं है।

इंसानियत की जमीन पर थीं हमारी भैंसें और अब गांवों में वे रंगदार भैंसें नहीं हैं।वे भैंसे अब सियासती मजहबी भैसें हैं और उनकी सवारी गांठे बिना हम अपने खेत खलिहान बचा ही नहीं सकते।

जाहिर है कि मुहावरों की जंग है यह लोकरंग से लबालब जिसे लोक और मुहावरों की तमीज नहीं है वे सारे बदतमीज कला और माध्यमों से बाहर हो जायें तो जिंदड़ी यकीनन बेहतर होगी क्योंकि खेतों की सारी लड़ाई इन्हीं मुहावरों, बेअदब बोलियों औऱ भूले हुए लोक ,बिसरी यादों की लड़ाई है जैसे कोई भैंस की सवारी होती है।

हमारी दादी कहा करती थी कि उनके पिता उमड़ते घुमड़ते मानसून और दिशाओं को तोड़कर रहे साइक्लोन के चेहरे पर सरसों उठाकर मार देते थे और फिजां फिर बहार हो जाती थीं।

दादी ने हमें हमेशा मुझे अपने बाप पर गया समझा था तो हमारी नानी हमें अपने शौहर के मुकाबिल समझती थीं और हम उस जुड़वां मधुमती के गुनाहगार हैं कि हमने जमीन की कोई जंग लड़ी है और खेत पर खेत होने की शहादत हमारे नाम है और अब हम कभी भैंस की सवारी भी गांठ नहीं सकते।

अनंत बेदखली में पूरा देश डूब है।

नई दिल्ली बेहद पास है।
इतना पास कि सीकरी से संतन को कोई काम नहीं और इस मुआं बाजार में किसी कबीर दास का भी काम तमाम है।

बसंतीपुर दरअसल कहीं नहीं है क्योंकि तेभागा की गूंज नहीं है कहीं भी और भूमि सुधार के बजाय जमीन डकैती है।

बसंतीपुर में भी वे रंगीन भैंसे नहीं हैं अब और अर्जुनपुर और बसंतीपुर के दरम्यान कोई मधुमती बहती है और यकीन यह भी नहीं है कि सचमुच कोई मधुमती जैशोर और फरीदपुर के दरम्यान सरहद बनकर बहती होगी।

अब कोई दादी भी नहीं हैं कहीं,जो मानसून और सुनामियों को सरसों मारकर रोक देने के किस्से कहेंगी।

वह नानी भी कहीं नहीं है कि किसी तेभागे के लड़ाके शौहर की तस्वीर किसी भविष्य के चेहरे पर चस्पां कर देंगी या फिर बतायेंगी कि मतुआ मजहब है और सियासत का नाम है मतुआ,वह खेत खलिहान बचाने और किसानों का हक हकूक बचाने के लिए हरिचांद ठाकुर के हाथों सुलगा साझा चूल्हा है,जिसका सौदा होता नहीं है।

और तो और वे जंगबाज सिख भी नहीं है इस मुल्क में कहीं जो एक लड़ै है सवा लाख से ,सारे के सारे अकाली हैं।

फिरभी उस सिकंदर या हिटलर से कह दें कोई कि हम जीते जी अपने खेत नहीं छोड़ेंगे।मानसून और सुनामियों को रोकने खातिर दादी के पिता का वह सरसों हम आखिर कहीं कहीं उगायेंगे।